Ik moet verhuizen! Dat was het eerste bericht dat ik in de eerste week van januari binnenkreeg van een van de vluchtelingen die ik bezoek. De consternatie was groot. Niet alleen hij en zijn gezin moeten verhuizen, een heel gebouw wordt leeggeruimd. Niemand weet waarom. Als ik hem opzoek zit hij met tranen in zijn ogen, zijn vrouw huilt.
Dit gezin woont al 8 jaar in Nederland in verschillende asielzoekerscentra. Ze hebben geen rechten, alleen het recht van een dak boven hun hoofd. Van hot naar haar worden ze gesleept, gedwongen om te verhuizen. Inmiddels wonen ze een aantal jaar in Amersfoort, in een relatief goed stenen gebouw. Het is redelijk comfortabel, omdat ze met slechts één ander gezin samenwonen op een gang en een woonkamer en keuken delen. Dat is voorbij. Slechts een paar dagen van tevoren krijgen ze te horen dat ze weg moeten. Ze moeten naar de overkant, naar containerunits. Deze zijn neergezet omdat Amersfoort uitbreid van 300 naar 600 personen. Iedereen dacht dat de nieuwe mensen daar zouden komen. Maar niet dus.
Eieren voor hun geld
De parkeerplaats staat vol met spullen voor de afvalcontainer, omdat al die gezinnen de helft van hun opgebouwde leven weg moeten gooien omdat het niet meer past. Ze moeten veel kleiner wonen. Dit gezin is gebroken. Vader en moeder ken ik als redelijk blije mensen, met een twinkeling in de ogen. Ze zijn verdrietig. Gefrustreerd. Hebben stress. Ze hebben niks te zeggen en moeten maar luisteren. De wandjes zijn super dun, ’s nachts slapen ze niet van de herrie van de afzuigsystemen en van andere bewoners die hard praten of buiten voor hun raam hangen.
Een ander gezin weigert te vertrekken uit het gebouw. Met 5 personen moeten ze op een kamer van 4 personen wonen. Reden: hun zoontje van 1 telt niet mee, want het COA rekent kinderen van 0-2 jaar niet mee in de bezetting. Het gezin stuurt bezwaarbrieven. Aan de deur worden flinke discussies gevoerd met medewerkers van het COA. Het loopt hoog op, maar uiteindelijk kiest het gezin eieren voor zijn geld, omdat gedreigd wordt met politie en overplaatsing naar een ander azc.
Minderjarige asielzoekers
Uiteindelijk blijkt dat in het gebouw een groep van veertig minderjarige asielzoekers wordt geplaatst. Dat is door COA Den Haag besloten en opgelegd. Als vrijwilligers van het House of Joy leggen we inmiddels contact met deze tieners en met hun leidinggevende team van het COA. We gaan kijken of we voor hen activiteiten kunnen organiseren. Wil je hiervoor bidden? Dat er goed contact ontstaat, en dat we ook met deze tieners op een of andere manier het evangelie mogen delen op ongedwongen wijze.
Valentijnkaartje
Van de GGD hoor ik dat zij er niet achter staan, omdat dit veel onrust geeft in de gezinnen en het de kinderen opnieuw een groot gevoel van onveiligheid geeft. Waarbij ze ook nog eens moeten wennen aan een nieuw gezin waarmee ze moeten samenleven op een woonunit, en omdat keuken en andere faciliteteiten met veel mensen gedeeld moeten worden. Ook hoor ik dat de lokale COA-medewerkers deze verhuizing moeten uitvoeren, maar het ook niet prettig vinden. Mooi is het dan, dat ik met hen kan praten en hen mag bemoedigen. Ik vroeg hoe het met ze ging… die vraag hadden ze niet verwacht. We hebben vervolgens 2 uur met elkaar gepraat. Bid voor de COA-medewerkers. Zij hebben het hart op de goede plaats maar kunnen ook niet alles doen wat ze graag zouden willen. Ik ben dankbaar dat zij er zijn en het goede zoeken voor de mensen op het azc. Ook ben ik dankbaar dat de contacten goed zijn en ik hen kan bemoedigen. Zo heb ik met Valentijn kaartjes naar hen gestuurd als bemoediging; dat zij weten dat ze gewaardeerd worden.
Recente reacties